بر ما چه رفته است که دل مرده ایم ما

بر ما چه رفته است که دل مرده ایم ما
دل را به میهمانی غم برده ایم ما

گل ها ی زرد دسته به دسته شکفته اند
بر ما چه رفته است که پژمرده ایم ما

سبزیم اگرچه مثل سپیدارهای پیر
سهم کلاغ های سیه چرده ایم ما

شاید به قول شاعر لبخندهای تلخ
یک مشت خاطرات ترک خورده ایم ما

باور کنید هیچ دلی را در این جهان
نشکسته ایم ما و نیازرده ایم ما

گفتی پناه می بر ی از بی کسی به چاه
ای بغض ناصبور مگر مرده ایم ما ؟

"اشعار سعید بیابانکی"

روی شنای لب ساحل...

روی شنای لب ساحل
افتاده بودن دوتا ماهی
بالا و پایین می پریدن
مثل دوتا کفتر چاهی

پولکاشون پرپر و خونی
عین دوتا غنچه ی صد برگ
یک دونفس زندگی تلخ
یک دوقدم فاصله تا مرگ

یک باره یک موج پریشون
مشتی صدف ریخت روی شن ها
زندگی پاشید روی ساحل
ماهیا رو برد توی دریا

ماهیای مرده تو دریا
زنده شدن عین دو کفتر
اون یکیشون رفت از اون سو
این یکیشون اومد از این ور

اون دوتا ماهی یکیشون تو
اون دوتا ماهی یکیشون من
زندگی مون عین جدایی
مردنمون عین رسیدن

"اشعار سعید بیابانکی"

همه چیز گرداب است...

همه چیز گرداب است،

و سر من گردابِ همه چیز است.

می غلتم،

به خود می پیچم،

فریاد می کنم،

و در قعر فرو می ریزم.

در سینۀ مردابِ همه چیز

سرگردان تر از من

لبخندی،

نگاهی،

و کلمه ای است

که بر پوچی دست می آویزد،

که در سقوط پناه می گیرد،

که به سنگ التماس می کند.

همه چیز گرداب است،

همه جا فریاد وحشت است.

سر من گرداب همه چیز است،

همه چیز فریاد من است.

همه چیز گرداب است؛

همه جا فریاد وحشت است؛

من در خود بر صخره های تیز فرو می افتم،

در خود می شکنم،

در خود می میرم،

در خود می پوسم،

و کلمه ها را می سازم.

"اشعار محمود کیانوش"

بیا وتو سکوت کن

وقتی از دست نامهربانی هایم دلخوری

این خشم را ندیده بگیر

بیا وتو سکوت کن

تا بین مان بهم نریزد

نشنیده بگیر وبحث نکن.....

این دل سرکش من

گاهی

دیوانگی می کند

وآخر سر

خودش

به زانو می افتد

التماس می کند

تا ببخشی...

"مهرداد حبیبی"

به نام عشق که زیباترین سر آغاز است

به نام عشق که زیباترین سر آغاز است
هنوز شیشه ی عطر غزل درش باز است

جهان تمام شد و ماهپاره های زمین
هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است

هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت
که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است

پدر نگفت چه رازی است این که تنها عشق
کلید این دل ناکوک ناخوش آواز است

به بام شاه و گدا مثل ابر می بارد
چقدر عشق شریف است و دست و دل باز است

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق
چرا که سنگ صبور است و محرم راز است

ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد
کبوتری که زیادی بلند پرواز است

"اشعار سعید بیابانکی"

زندگی دفتری از خاطرهاست...

زندگی دفتری از خاطره هاست
خاطراتی شیرین-
خاطراتی مغشوش-
خاطراتی که زتلخی رگ جان میگسلد.
ما ز اقلیمی پاک-
که بهشتش نامند-
بچنین رهگذری آمده ایم.
گذری دنیانام-
که نامش پیداست-
مایه پستی هاست.
ما ز اقلیم ازل-
ناشناسانه بدین دیر خراب آمده ایم
چو یکی تشنه بدیدار سراب آمده ایم
مادر آن روز نخست-
تک و تنها بودیم
خبری از زن و معشوقه و فرزند نبود
سخنی ازپدر و مادر دلبند نبود
یک زمان دانستیم-
پدر و مادر و معشوقه و فرزندی هست
خواهر و همسر دلبندی هست

***

تو اسم بده...

یک شعر تمیـز و تازه تحویل بگیر

از سنگ بیا گُـدازه تحویل بگیر

هر کس به تو گفت: پُشتِ چشمت ابروسـت...

تو اسم بده؛ جنــازه تحویل بگیر!

باتشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××