نگاه گمشده..

من به دنبال نگاهی بودم و پیدا نشد

خواستم زیبا شود این زندگی٬زیبا نشد

رود جاری بودم و مرداب راهم را گرفت

عاشق آغوش دریا بودم و دریا نشد

روزها را در پی فردای خوش کردم تباه

آه اما تا به امروزم چنین فردا نشد

کیمیای عاشقی گفتم کند دردم علاج

آن که من بهرش چنین مجنون شدم لیلا نشد

شد دلم از عاشقی سیر و خودم از زندگی

بسته ام باری که بگریزم ز خود اما نشد

تا به زانو در گل و در سر هوای رفتن است

تا رهایی یابم از هر آنچه در اینجا نشد

هرچه گشتم تا کنم پر جای خالیِ تو را

واژه ها را زیر و رو کردم ولی پیدا نشد❤️🌹

شاعر: مجتبی آتشفشان

****

با تشکر از دوست عزیز: 

мдjiD ××آریایــــــــیها××

گرگ هار..

گرگ هاری شده ام 

هرزه پوی و دله دو 

شب درین دشت زمستان زده ی بی همه چیز 

می دوم ، برده ز هر باد گرو 

چشمهایم چو دو کانون شرار 

صف تاریکی شب را شکند 

همه بی رحمی و فرمان فرار 

گرگ هاری شده ام، خون مرا ظلمت زهر 

کرده چون شعله ی چشم تو سیاه 

تو چه آسوده و بی باک خزامی به برم 

آه ، می ترسم ، آه 

آه ، می ترسم از آن لحظه ی پر لذت و شوق 

که تو خود را نگری 

مانده نومید ز هر گونه دفاع 

زیر چنگ خشن وحشی و خونخوار منی 

مرا بازیچـه‌ خود ساخت چـون موسا که دریا را..

مرا بازیچـه‌ خود ساخت چـون موسا که دریا را

فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسا را

نسیم مست وقتی بوی گل می‌داد حس کردم

کـــه این دیوانــه پرپر می‌کند یک روز گـــل‌ها را

خیانت قصه‌ی تلخی است اما از که می‌نالم؟

خودم پــــرورده بودم در حــواریــون یهــــودا را

خیانت غیرت عشق است وقتی وصل ممکن نیست

چـــه  آســــان  ننگ می‌خوانند  نیرنگ  زلیخــــا  را

کسی را تاب دیدار سرِ زلف پریشان نیست

چـــرا آشفته می‌خواهی خدایــا خاطر ما را

نمی‌دانم چـــه افسونی گریبان‌گیر مجنون است

که وحشی می‌کند چشمانش‌آهوهای صحرا را

چه خواهد کردبا ما عشق؟پرسیدیم و خندیدی

فقــــط با پاسخت پیچیـده‌تر کــــردی معمــــا را

 

شاعر: فاضل نظری

سکوت..

دلم شکست و نیامد صدایی از دیوار 

هزار مسئله شد در ضمیر دل بیدار 

شکار چی جوانی که صید جان میکرد 

کنون به قصد تبارم خیزده در پندار 

به عشق گفت بگو دل بتر بود یا جان 

ز جان بریدم و گفتم که دل بود بسیار 

ولی زبان دل ما زبان دشواریست 

زبان جان زبان است و مرهمی بیمار 

چه حاصل ار دل ما را به هیچ میگیری 

که هیچ و هیچ زمان دارد حاصلی بسیار 

من وتو روز جدایی چو ابر میگرییم 

بر اسمان و زمین در کشاکش دیدار 

نگو که جبر زمان باعث جدایی هاست 

که من به جبر زمان تیشه میزنم ای یار 

هزار بار گسستی و بیشتر نشدی 

بیا که بیشترینم در این دم از ایثار 

من ونهایت اشراق و عشق بیدارت 

تو وتلاوت این شعر و دیده یی غمبار 

من از سکوت تو فریاد میکشم در شعر 

من از حضور تو پر بار میشوم در کار 

حجاب عشق اگر پاره شد غم مانیست 

چه جای حجب و حیا چون گذشتم از این بار 

میان خار مغیلان نرفتم از تزویر 

به عشق زحم زبانت نشسته ام بر خار 

بخوان که خواند تو شعله میشکد در عشق 

بمان که ماندن تو جان دانه است و بهار

 

هامبورک نوامبر 1986 ((فریدون فرخزاد))

شاعر: فریدون فرخزاد