سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی
دل بریدن هات حکمت داشت: دلبر داشتی!
از دل من تا لب تو راه چندانی نبود
من که شعر تازه می گفتم تو از بر داشتی
قلب من چون سکه های از رواج افتاده بود
آنچه در پیراهن من بود باور داشتی
دشتی از آهو در این چشمت به قشلاق آمده
جنگلی از ببر در آن چشم داشتی
پشت پلکم زنده رودی از نفس افتاده بود
روی لب هایت گلاب ناب قمصر داشتی
شر عشقت را من از شور پدر پرورده ام
قصد خون خلق را از شیر مادر داشتی
حیف از آن حرفی که من یک عمر در دل داشتم
آه از آن اندیشه هایی که تو در سر داشتی
خاطراتم را چه خواهی کرد؟ گیرم باد برد
بیت هایی را که از من کنج دفتر داشتی
شاعر: علیرضا بدیع
****
از مجموعه غزل ماه و ماهی
