بی تو از چهره‌ی پاییز، غم‌انگیزترم
چه بلاها که نیاورده جدایی به سرم
مثل تنهایی یک کوچه در این شهر شلوغ
دلخوشِ آمدن و رفتن یک رهگذرم
بس که در حسرت پروازم و پرپر زده‌ام
کورکورانه قفس ساختم از بال و پرم
بی تو از مردم این شهر بدم می‌آید
جز خیال تو نمانده‌ست کسی دور و برم
بی تو آنقدر که در خاطره‌ها گم شده‌ام
چند وقتی‌ست که از حال خودم بی‌خبرم
نیستی تا که تماشا کنی اندوهِ مرا
بی تو از چهره‌ی پاییز غم‌انگیزترم...
شاعر: محمدرضا یار
****
پاییزتون زیبا..
با تشکر از دوست عزیز:
ای کاش مانند ِ کبـــــــوتر پر بگیرم
بر لب، نشان از برگ ِ نیلوفر بگیرم
آه ای خدای موج و طوفان ، قایقم را
یک دم رهــــا کن تا کمی لنگر بگیرم
این کیمیای تازه دستاوردِ عشق است:
از آب و از خاک و هوا ، آذر بگیرم
دراین کویرخشک، فصل ِ بارشی نیست
باید که وام از چشـــــم های تر بگیرم
دیوانه ام من: همچنان امّیــــــــد دارم
ققنـــــــوس از این تلّ ِ خاکستر بگیرم
زندان نمی فهمد شعـــــــاع ِ بودنم را
ای کاش مانند کبـــــــــــوتر پر بگیرم
شاعر: شهرزاد واحدی
****
با تشکر از دوست عزیز:
(شام مهتاب)
دلم غمگین تر از هر شب، دو چشمم باز بی خواب است
ببار ای آسمان امشب، که قلبم باز بی تاب است
نه روز آرامشی در دل، نه شب در چشم من خواب است
برایت شعر می گویم، که امشب شام مهتاب است
من امشب با تو می گویم، همه ناگفته هایم را
دمی با تو به سر بردن، خودش آرامشی ناب است
بخوان از چشم من امشب، چه حسی با تو من دارم
بزن باران و خیسم کن، نه... انگار آسمان خواب است
مرا دریاب و باور کن، تو در این لحظه ی زیبا
بمان امشب کنار من، که امشب شام مهتاب است
(ب.ا.ک)
شاعر: بهاره اسدی کوکبی
****
پاییزتون زیبا..
با تشکر از دوست عزیز:
تنهائی‌ام پُر می‌کند تنهائی‌ی من را
با غصه‌هایم می‌کشم سیگارِ بهمن را
تلخ است باور کن ز هضمش برنمی‌آیی
وقتی ببینی در لباسِ دوست؛ دشمن را
« سهراب » را کُشتم ولی باور نمی‌کردم
این زخمِ کاری می‌کشد روزی « تهمتن » را
وقتی که هم‌‌میهن زبانت را نمی‌فهمد
تغییر می‌باید دهی معنای میهن را
از مرگ در این زندگی ترسی ندارم چون
در زندگی فهمیده‌ام معنای مردن را
مَرد از نگاهِ گرمِ زن آرام می‌گیرد
داری تو معنا می کنی مفهوم یک زن را
این روزها فردی سراغم را نمی‌گیرد
تنهائی‌ام پر می‌کند تنهائی‌ی من را
شاعر: امیرحسین خوش حال
****
《پاییز را دیدی؟
آنان که رنگ عوض کردند، افتادند..》
بیشه‌ای سوخته در قلبِ کویری‌ست، منم!
وندرآن بیشه‌ی آتش‌زده شیری‌ست، منم!
ای فلک! خیره به روئین تنی‌ات چشم مدوز،
راست در ترکشِ رستم پَرِ تیری‌ست منم!
تا قفس هست مرا شادی آزادی نیست،
هرکجا در همه آفاق اسیری‌ست منم!
زندگی سنگ عظیمی‌ست، ولی می‌شکند
که روان زیرِ پِی‌اش جوی حقیری‌ست، منم!
در پی آب حیاتی؟ به خرابات برو
- خسته از عمر - در آن زاویه پیری‌ست، منم!
گرچه دور است ولی زود عیان خواهد شد
آنچه کوه است در آن دامنه، دیری‌ست منم!
شاعر: حسین جنتی
****
همه خوبیا به زیباترین شکل ممکن
تقدیم نگاهتون
"..آرامش یک رویا.."
بعد از آن دیوانگی ها ای دریغ
باورم ناید که عاشق گشته ام
گوئیا «او» مرده در من کاینچنین
خسته و خاموش و باطل گشته ام
هر دم از آئینه می پرسم ملول
چیستم دیگر، بچشمت چیستم؟
لیک در آئینه می بینم که، وای
سایه ای هم زانچه بودم نیستم
همچو آن رقاصه هندو به ناز
پای می کوبم ولی بر گور خویش
وه که با صد حسرت این ویرانه را
روشنی بخشیده ام از نور خویش
ره نمی جویم بسوی شهر روز
بی گمان در قعر گوری خفته ام
گوهری دارم ولی او را ز بیم
در دل مرداب ها بنهفته ام
می روم … اما نمی پرسم ز خویش
ره کجا … ؟ منزل کجا … ؟ مقصود چیست؟
بوسه می بخشم ولی خود غافلم
کاین دل دیوانه را معبود کیست
«او» چو در من مرد، ناگه هر چه بود
در نگاهم حالتی دیگر گرفت
گوئیا شب با دو دست سرد خویش
روح بی تاب مرا در بر گرفت
آه … آری… این منم … اما چه سود
«او» که در من بود، دیگر، نیست، نیست
می خروشم زیر لب دیوانه وار
«او» که در من بود، آخر کیست، کیست؟
شاعر: فروغ فرخزاد
****
و اندکی زمان..
از تو بعید نیست جهان عاشقت شود
شیطان رانده، سجده کنان عاشقت شود
از تو بعید نیست میان دو خنده ات
تاریخ گنگی از خفقان، عاشقت شود
توران به خاک خاطره هایت بیافتد و
آرش، بدون تیر و کمان، عاشقت شود
چشمان تو، که رنگ پشیمانی خداست
درآینه، بدون گمان، عاشقت شود
از تو بعید نیست، قیامت کنی و بعد
خاکستر جهنمیان عاشقت شود
وقتی نوازش تو شبیخون زندگیست
هر قلب مات بی ضربان، عاشقت شود
از من بعید بود ولی عاشقت شدم...
از تو بعید نیست جهان عاشقت شود!!
شاعر: -افشین یداللهی
****
شاید بعید.. شاید اغراق.. شاید واقعی..:)
" شعر میهن "
دراین خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین
همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود
چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان
همه بنده ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک
پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد
بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی در این بوم و بر ننگ بود
کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما
که انداخت آتش در این بوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان
🌹🌹
زمان رفت و زان آدم از چند رنگ
به هر جای گردون نهادند چنگ
خرد خفتگان ره به صحرا زدند
به خاک بیابان شناور شدند
چو با سوسمارو ملخ زد نشان
چنین قوم نامیده شد تازیان
و زان سوی قومی دگر بی نظیر
عزیزو شریفو نجیبو دلیر
به گلخانه ی این فلک پا گشود
حقوق بشر را به دنیا سرود
ز پندارو کردارو گفتار نیک
زبان زد به نیکی شد از کار نیک
نشستند درون بهشتی برین
که نامیده شد مرز ایران زمین
زمان از پس روزگاران گذشت
دل تازی از ما پر از کینه گشت
به ناشکری از هدییه کردگار
زد اخر گلوی خرد را به دار
کودکی هایم اتاقی ساده بود
قصه ای، دورِ اجاقی ساده بود
شب که می شد نقش ها جان می گرفت
روی سقف ما که طاقی ساده بود
می شدم پروانه، خوابم می پرید
خواب هایم اتفاقی ساده بود
زندگی دستی پر از پوچی نبود
بازی ما جفت و طاقی ساده بود
قهر می کردم به شوق آشتی
عشق هایم اشتیاقی ساده بود
ساده بودن عادتی مشکل نبود
سختی نان بود و باقی ساده بود
شاعر: قیصر امین پور
****
با تشکر از دوست عزیز:
