روی شنای لب ساحل...

روی شنای لب ساحل
افتاده بودن دوتا ماهی
بالا و پایین می پریدن
مثل دوتا کفتر چاهی

پولکاشون پرپر و خونی
عین دوتا غنچه ی صد برگ
یک دونفس زندگی تلخ
یک دوقدم فاصله تا مرگ

یک باره یک موج پریشون
مشتی صدف ریخت روی شن ها
زندگی پاشید روی ساحل
ماهیا رو برد توی دریا

ماهیای مرده تو دریا
زنده شدن عین دو کفتر
اون یکیشون رفت از اون سو
این یکیشون اومد از این ور

اون دوتا ماهی یکیشون تو
اون دوتا ماهی یکیشون من
زندگی مون عین جدایی
مردنمون عین رسیدن

"اشعار سعید بیابانکی"

همه چیز گرداب است...

همه چیز گرداب است،

و سر من گردابِ همه چیز است.

می غلتم،

به خود می پیچم،

فریاد می کنم،

و در قعر فرو می ریزم.

در سینۀ مردابِ همه چیز

سرگردان تر از من

لبخندی،

نگاهی،

و کلمه ای است

که بر پوچی دست می آویزد،

که در سقوط پناه می گیرد،

که به سنگ التماس می کند.

همه چیز گرداب است،

همه جا فریاد وحشت است.

سر من گرداب همه چیز است،

همه چیز فریاد من است.

همه چیز گرداب است؛

همه جا فریاد وحشت است؛

من در خود بر صخره های تیز فرو می افتم،

در خود می شکنم،

در خود می میرم،

در خود می پوسم،

و کلمه ها را می سازم.

"اشعار محمود کیانوش"

بیا وتو سکوت کن

وقتی از دست نامهربانی هایم دلخوری

این خشم را ندیده بگیر

بیا وتو سکوت کن

تا بین مان بهم نریزد

نشنیده بگیر وبحث نکن.....

این دل سرکش من

گاهی

دیوانگی می کند

وآخر سر

خودش

به زانو می افتد

التماس می کند

تا ببخشی...

"مهرداد حبیبی"

به نام عشق که زیباترین سر آغاز است

به نام عشق که زیباترین سر آغاز است
هنوز شیشه ی عطر غزل درش باز است

جهان تمام شد و ماهپاره های زمین
هنوز هم که هنوز است کارشان ناز است

هزار پند به گوشم پدر فشرد و نگفت
که عشق حادثه ای خانمان بر انداز است

پدر نگفت چه رازی است این که تنها عشق
کلید این دل ناکوک ناخوش آواز است

به بام شاه و گدا مثل ابر می بارد
چقدر عشق شریف است و دست و دل باز است

بگو هر آنچه دلت خواست را به حضرت عشق
چرا که سنگ صبور است و محرم راز است

ولی بدان که شکار عقاب خواهد شد
کبوتری که زیادی بلند پرواز است

"اشعار سعید بیابانکی"

زندگی دفتری از خاطرهاست...

زندگی دفتری از خاطره هاست
خاطراتی شیرین-
خاطراتی مغشوش-
خاطراتی که زتلخی رگ جان میگسلد.
ما ز اقلیمی پاک-
که بهشتش نامند-
بچنین رهگذری آمده ایم.
گذری دنیانام-
که نامش پیداست-
مایه پستی هاست.
ما ز اقلیم ازل-
ناشناسانه بدین دیر خراب آمده ایم
چو یکی تشنه بدیدار سراب آمده ایم
مادر آن روز نخست-
تک و تنها بودیم
خبری از زن و معشوقه و فرزند نبود
سخنی ازپدر و مادر دلبند نبود
یک زمان دانستیم-
پدر و مادر و معشوقه و فرزندی هست
خواهر و همسر دلبندی هست

***

تو اسم بده...

یک شعر تمیـز و تازه تحویل بگیر

از سنگ بیا گُـدازه تحویل بگیر

هر کس به تو گفت: پُشتِ چشمت ابروسـت...

تو اسم بده؛ جنــازه تحویل بگیر!

باتشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

شعر هم مرگ از علیرضا آذر

لیلی بنشین خاطره ها را رو کن

لب وا کن و با واژه بزن جادو کن

لیلی تو بگو،حرف بزن،نوبت توست

بعد از من و جان کندن من نوبت توست

لیلی مگذار از دَم ِ خود دود شوم

لیلی مپسند این همه نابود شوم

لیلی بنشین، سینه و سر آوردم

مجنونم و خونابِ جگر آوردم

مجنونم و خون در دهنم می رقصد

دستان جنون در دهنم می رقصد

مجنون تو هستم که فقط گوش کنی

بگذاری ام و باز فراموش کنی

دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست

یک عاشق ِ این گونه از این دست کجاست

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

مرگ در قاموس ما از بی وفایی بهتر است

در قفس با دوست مردن از رهایی بهتر است

 

قصه ی فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه

دل به دست آوردن از کشور گشایی بهتر است

 

تشنگانِ مِهر محتاج ترحم نیستند

کوشش بیهوده در عشق از گدایی بهتر است

 

باشد ای عقل معاش اندیش، با معنای عشق 

آشنایم کن ولی نا آشنایی بهتر است

 

فهم این رندی برای اهل معنا سخت نیست

دلبری خوب است، اما دلربایی بهتر است

 

هر کسی را تاب دیدار سر زلف تو نیست

اینکه در آیینه گیسو می گشایی بهتر است

 

کاش دست دوستی هرگز نمی دادی به من

 «آرزوی وصل » از « بیم جدایی » بهتر است

 

شاعر:
فاضل نظری

ناگهان آیینه حیران شد، گمان کردم تویی..

ناگهان آیینه حیران شد،گمان کردم تویی

ماه پشت ابر پنهان شد،گمان کردم تویی

 

ردپایی تازه از پشت صنوبرها گذشت...

چشم آهوها هراسان شد،گمان کردم تویی

 

ای نسیم بی قرار روزهای عاشقی

هر کجا زلفی پریشان شد،گمان کردم تویی

 

سایه ی زلف کسی چون ابر بر دوزخ گذشت

آتشی دیگر گلستان شد،گمان کردم تویی

 

باد پیراهن کشید از دست گل ها ناگهان

عطر نیلوفر فراوان شد،گمان کردم تویی

 

چون گلی در باغ،پیراهن دریدم در غمت

غنچه ای سر در گریبان شد،گمان کردم تویی

 

کشته ای در پای خود دیدی یقین کردی منم

سایه ای بر خاک مهمان شد،گمان کردم تویی

 

 

"فاضل نظری"

سفره ات را جمع کن ای عشق!

کبریای توبــه را بشکن پشیمانی بس است

از جواهر خانه ی خالی نگهبانی بس است

ترس جای عشق جولان داد و شک جای یقین

آبرو داری کــن ای زاهد! مسلمانی بس است

خلـق دل سنگ اند و من آیینه با خود می برم

بشکنیدم دوستان! دشنام پنهانی بس است

یوسف از تعـبیر خــواب مصـــریان دل ســـرد شد

هفتصد سال است می بارد! فراوانی بس است

نسل پشت نسل تنها امتحان پس می دهیم

دیگر انسانـــی نخواهد بود قربانــی بس است

بـــر سر خوان تـــو تنــــها کــــفر نعمت مــــی کنیــم

سفره ات را جمع کن ای عشق ! مهمانی بس است

 

شاعر:

فاضل نظری