باورم کن که اگر منصب شاهی دارم
دشمن دوست نما هر چه بخواهی دارم
سالیانیست که من سنگ صبور خودمم
این چه خوب است که من پشت و پناهی دارم
بین وابستگی و خستـگی ام درگیرم
تنگ آبم که ترک خورده و ماهی دارم
فیل شطرنجم و در خانه ی مشکی... یعنی
هر طرف هم بروم بخت سیاهی دارم
بعـد مـرگم بسپاریـد بـه آتش دیگر
شعرهایی که در این دفتر کاهی دارم...
شاعر: محسن کاویان
******
با تشکر از دوست عزیز:
🌸 " راز " 🌸
گره افتاده به دستان من انـــــــگار نشـــــد
هرچه فریاد زدم باز کسی یــــــار نشـــــد
نفسم ، با گله گر آمده ام غصّـــــه نخـــور
به لب آمد نفسم قسمت دیــــدار نــــشد
قصّه ی دور و درازیست بدان هرچه که شد
غصّه ای هست که شاید گله بسیار نشــد
نه به آن دوست بگویم غم خود را نه به کـس
نه به زانو بنهم سر که وفــــــادار نشـــــد
نه نشد، ای غزلم رو به خیـــــابان بـــــبرم
که همین شعر مرا اشک خریـدار نشـــــــد
تو بدان با من و تو راه زیادیـــست،ولـــی
به جز این خرقه کسی محرم اسرار نشـــد
به "نریمان" که ندادی خبر از حـال خــودت
خبرت هست که تسکین نخ سیگار نشــد؟
شاعر: میم نریمان
******
با تشکر از دوست عزیز:
بوی رفتن می دهد با من مدارا کردنت
سخت دلتنگم برای اخم و دعوا کردنت
عطر خوبی می زنی از در که بیرون می روی
دلخورم از این همه خود را فریبا کردنت
گفتم آیا خسته ای از زندگانی پیش من؟
سخت رنجیدم من از اینگونه حاشا کردنت
گفتمت میل سفر دارم تو گفتی صبر کن
خسته ام، دلخسته از امروز و فردا کردنت
می شنیدم دیشب آن لحن پر از افسوس را
صورت گریان و آن آه و دریغا کردنت
می هراسم از نگاه خیره تو سمت در
رنگ حسرت دارد آخر این تماشا کردنت
با زبان بی زبانی حرف خود را گفته ای
می روم دیگر نمی خواهم مدارا کردنت
شاعر: مرجان علیشاهی
******
با تشکر از دوست عزیز:
اصرار نکن... ما شدنِ ما شدنی نیست
تردید نکن... این گره ها وا شدنی نیست
این مثنوی حسرت و بغض و غم و آهم
در دفتر اشعار دلت جا شدنی نیست
صد ابر اگر تا ابد الدّهر ببارند
این برکه قحطی زده دریا شدنی نیست
در فرش غزل نقش تو را بافته ام تا
این فاصله را پر کنم... اما شدنی نیست
کم وعده بده... موعد انگور گذشته است
این غوره ی هجر است که حلوا شدنی نیست
دلبسته مویی شده ام... سرنخ این عشق
در خرمن گیسوی تو پیدا شدنی نیست
من دور تو می گردم و می گردم و این دور
هر چند محال است... ولی ناشدنی نیست...
شاعر: محمد عابدینی
******
با تشکر از دوست عزیز:
من به این خرد شدن دم به دم عادت کردم
به شکسته شدن از هر رقم عادت کردم
شیشه ام !می بُرم اما پس از این ویرانی
به دل شیشه ای بی جانم عادت کردم
کمرپنجره از غصه من تا شد ،تا
از بد حادثه با زیر وبم عادت کردم
به نصیحت شدن و حد زدن بی انکار
پیش چشم دو سه تا ....محترم عادت کردم
آن ور پنجره سرد است نده دم به دمم
چون به این هم نفسی های کم عادت کردم
شادی پنجره در وسعت لبخند من است
این ور پنجره گرچه به غم عادت کردم
به نگاه هَمه ی اهل محل مشکوکم
سنگ بردار بزن شیشه ام عادت کردم
ان قدر پیش همه سنگ زدی بر دل من
تا به این شیشه بر کوچه هم عادت کردم
شاعر: مرضیه اوجی
با تشکر از دوست عزیز:
فریاد زد چکاوک:
نوروز می‌رسد
تاکِ برهنه گفت:
گر جان به مژدهٔ تو فشانم روا بُوَد
اما هنوز
سرمایِ بهمنی، نشکسته‌ست
وین برفِ دیرپای
انگار تا ابد
بر فرقِ کاجِ پیرِ خانه، نشسته‌ست
آن کاروانِ شادی و گل از کدام راه
در این هوای سردِ توان‌سوز می‌رسد؟
بیدِ کهن به رقص درآمد که: غم مدار
تا من به یاد دارم، نوروزِ دل‌فروز
نوروزِ جاودانی
نوروزِ مردمی
در وقتِ خود شکفته و پیروز می‌رسد!
هر جای این جهان که ز ایران نشانه‌ای‌ست
در پیشوازِ نوروز
از شور و شادمانی
از پرچم و چراغ
از سبزه و بنفشه، گل آذین و تابناک
جان پاک، خانه پاک
دل پاک، عشق پاک
چشمی به راه باشد مشتاق و بی‌قرار
کاین پنج روزِ زندگی‌آموز می‌رسد
دیروز را به خاطره بسپار و بازگرد
و آن را عزیز دار، که امروز می‌رسد
شاعر: فریدون مشیری
من اگر جای ِ تو بودم عاشق ِ "من" میشدم
دلبر ِ ابرو طلای ِ چشم روشن میشدم
قصرها میساختم از خشت خشت ِ آینه
قد بلند و خوشتراش و مرمری تن میشدم
تا تو رام ِ من شوی مثل ِ پلنگ ِ زاگرس
حضرت ِ آهوی ِ ناز ِ دشت ِ ارژن میشدم
طبق ِ آیین ِ نیاکان دل میاوردم به دست
بیخیال ِ راه و رسم ِ دل شکستن میشدم
با خط ِ میخی ِ مژگان می نوشتم عشق را
مثل ِ قانون ِ "حمورابی" مدوّن میشدم
هفت خان را می گشودم با فقط یک خنده ام
تا ابد "تهمینه" بانوی ِ "تهمتن" میشدم
لب سمرقند و بخارا چشم ِ دوران ِ قدیم
"بوی ِ جوی ِ مولیان" در قرن ِ آهن میشدم
دف به دف بر روی ِ پنجه می خرامیدم به ناز
از تو دل می بردم و رقص ِ مطنطن میشدم
خانه را از عطر ِ یاس و پونه می آراستم
پله پله مقدمت گلدان ِ سوسن میشدم
با نوازش های ِ داغ و لهجه ی ِ غرق ِ عسل
بوسه شیرین، لب کلوچه اهل ِ "فومن" میشدم
یک خدای ِ شادتر برمی گزیدم بعد از این
خالی از هر گریه و اندوه و شیون میشدم
حیف! من زن نیستم تا اینچنین غوغا کنم
آه.. فکرش را بکن روزی اگر زن میشدم
شاعر: شهراد میدرى
خدا قسمت کند یک شب ؛ به هجران مبتلا گردی
کمی با درد جان سوز دل من ؛ آشنا گردی
خدا قسمت کند یک شب ؛ بمانی منتظر شاید
بفهمی حال زارم را ؛ دگر بی مدعا گردی
خدا قسمت کند یک شب ؛ بگیرد بغض سنگینی
گلویت را ؛ و آن لحظه به دنبال خدا گردی
خدا قسمت کند یک شب ؛ چو من در اوج تنهایی
زحرفی بشکند قلبت ؛ غمگین و بی نوا گردی
خدا قسمت کند یک شب ؛رود خواب از نگاه تو
گریزان و گرفتار شبی ؛ بی انتها گردی
خدا قسمت کند یک شب ؛ ز یارت بشنوی حرفی
که همچون من زیک جمله ؛ تو محتاج عطا گردی
خدا قسمت کند یک شب ؛ بفهمی عاقبت دردم
بسوزی تا ابد شاید ؛ تو هم مانند ما گردی ..
با تشکر از دوست عزیز:
گرفتم بعد عمری مدرکی چند و اینجانب شدم حالا مهندس
ندانستم که ریزد از چپ و راست ! ز پایین و از آن بالا مهندس
غضنفر گاری اش را هول نمیداد! دِ یالا هول بده یالا مهندس
تقی هم چونه میزد کنج بازار ! نمی ارزه واسم والا مهندس!
به مرد قهوه چی میگفت اصغر !دو تا چایی قند پهلو مهندس
شنیدم کودکی میگفت در ده !به مردی با چپق خالو مهندس
ز جنب دکه ای بگذشت مردی !صدا آمد ” آب آلبالو مهندس “
خلاصه میخورد خون جماعت !همیشه بدتر از زالو مهندس !
شنیدم با تشر میگفت معمار !به آن وردست حمالش مهندس
یهو یاد سکینه کردم ای داد !فدای آن لب و خالش مهندس
شنیدم که عمل کرده دماغش خبر داری از احوالش مهندس؟!
شنیدم بعد تنظیمات بینی !بهش میگن همه خانوم مهندس
شنیدم بچه زاییده دوباره بگو هشتا کمه خانوم مهندس!؟
سرت رو درد آوردم من مهندس !سخن از هر دری اومد مهندس
یکی سیگار میخواد اون سمت دکه !برو که مشتری اومد مهندس !
شاعر:؟؟؟
🌺🌺🌺🌺🌺🌺
با تشکر از دوست عزیز:
شیشۀ عطریم و در افسوس، بوی رفته را
عشق، برگردان به ما این آب جوی رفته را
یوسفم را گرگ برد و حسرت پیراهنش
پس نخواهد داد نور چشم و سوی رفته را
منّت رسوایی ات را بر سرم نگذار عشق
تا به سر خاکی بریزم، آبروی رفته را
بی حساب امروز دل بازیچه کن اما بدان
میکشد روزی خدا از ماست موی رفته را
هرچه در دنیا دلم پوسید دیگر کافی است
تا نپوسیدم صدا کن مرده شوی رفته را
شاعر: حسین زحمتکش
🌺🌺🌺🌺🌺🌺
با تشکر از دوست عزیز:
