مرگ من روزی فرا خواهد رسید

مرگ من روزی فرا خواهد رسید

در بهاری روشن از امواج نور

در زمستانی غبارآلود و دور

یا خزانی خالی از فریاد و شور


مرگ من روزی فرا خواهد رسید

روزی از این تلخ و شیرین روزها

روز پوچی همچو روزان دگر

سایه ی از امروزها، دیروزها


دیدگانم همچو دالانهای تار

گونه هایم همچو مرمرهای سرد

ناگهان خوابی مرا خواهد ربود

من تهی خواهم شد از فریاد درد


می خزند آرام روی دفترم

دستهایم فارغ از افسون شعر

یاد می آرم که در دستان من

روزگاری شعله می زد خون شعر


خاک می خواند مرا هر دم به خویش

می رسند از ره که در خاکم نهند

آه شاید عاشقانم نیمه شب

گل بروی گور غمناکم نهند


بعد من ناگه به یکسو می روند

پرده های تیرهء دنیای من

چشمهای ناشناسی می خزند

روی کاغذها و دفترهای من


در اتاق کوچکم پا می نهد

بعد من، با یاد من بیگانه ای

در بر آئینه می ماند بجای

تارموئی، نقش دستی، شانه ای


می رهم از خویش و می مانم ز خویش

هر چه بر جا مانده ویران می شود

روح من چون بادبان قایقی

در افقها دور و پیدا می شود


می شتابند از پی هم بی شکیب

روزها و هفته ها و ماه ها

چشم تو در انتظار نامه ای

خیره می ماند بچشم راهها


لیک دیگر پیکر سرد مرا

می فشارد خاک دامنگیر خاک!

بی تو، دور از ضربه های قلب تو

قلب من می پوسد آنجا زیر خاک


بعدها نام مرا باران و باد

نرم می شویند از رخسار سنگ

گور من گمنام می ماند به راه

فارغ از افسانه های نام و ننگ

شاعر: فروغ فرخزاد

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

پنجشنبه ی تلخ

"پنجشنبه ی تلخ "


کوچه ای خلوت،نگاهی پر طمع،دیدم چرا ؟
چشم خیس از دخترک،درکوچه خندیدم چرا ؟

ترک دنیا میکند ، دنیا خرابش کرده اســـت
دیدم و با بی محلی زود چرخــیدم چـــرا ؟

شکوه ای دارم خدایا،با که گویم درد خــــود
از خودم دارم گلایه دیر جـــنبیدم چـــــرا ؟

تیغ تیز و شاهرگ،مردم کجا؟قاضی کــجا؟
از که میترسی دلا،من غرق تردیــــدم چرا؟

چشم پوشی میکنم،اما خدا با مــن بــــگو
درد او بی مادری بود و نفهمیدم چــــرا ؟

شاعر: ناشناس

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

روزی از راه آمدم اینجا

روزی از راه آمدم اینجا ، ساعتش را درست یادم نیست


دیدم انگار دوستت دارم ، علّتش را درست یادم نیست



چشم من از همان نگاه نخست ،با تو احساس آشنایی کرد


خنده اَت حالت عجیبی داشت ، حالتش را درست یادم نیست



زیر چشمی نگاه میکردم ،صورتت را و در خیال خودم


می زدم بوسه بر کنار لبت ،لذّتش را درست یادم نیست



آن شب از فکر تو میان نماز، بین آیات سوره توحید


لَم یَلِد را یَلِد ولَم خواندم ، رکعتش را درست یادم نیست



باورش سخت بود و نا ممکن، که دلم بوی عاشقی می داد


پیش از این او همیشه تنها بود ،مدّتش را درست یادم نیست



مانده بود از تمام خاطره ها یک نفر در میان آئینه


اسم او مهرداد بود اما شهرتش را درست یادم نیست



خواب تو خواب هر شبم شده بود راه تعبیر آن سرودن شعر


یک غریبه همیشه پیش تو بود ،صورتش را درست یادم نیست



عادت عشق دل شکستن بود و مرا عاشق نگاه تو کرد


واقعاً او چه خوب می دانست عادتش را درست یادم نیست



عاقبت مرد بین آئینه بی خبر رفت و در شبی گم شد


چون لیاقت نداشت یا اینکه ، جرأتش را درست یادم نیست


شاعر: مهرداد_بابایی 

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

تو که راهی شدی، نمی دانی ..

تو که راهی شدی،نمیدانی،معنی بی قرار یعنی چه  ..

مثل یک ماهواره ی تنها،گم شدن در مدار یعنی چه..

 

حمله ی لشکر غزل دیدی؟ امشب از حس شعر لبریزم

غرق آرامشی نمی فهمی،لحظه ی انفجار یعنی چه..

 

می روی سمت یک فراموشی..چمدانی گرفته دستت را..

شاعری بی قرار می فهمد،سوت ِ تلخِ قطار یعنی چه..

 

با صدای رسا که می خندی، بنده مسئول خنده ها هستم

بی خیالی تو و نمی فهمی،شانه ی زیر بار یعنی چه..

 

دل من را زدی به دریاها،این دلی که ندیده دریا را

چشم دریایی ات به من فهماند،آبی بی گدار یعنی چه..

 

مدتی می شود پر از دردم ، مثل یک سال پیشِ ِ حال خودت

تو خودت هم که خوب میدانی،قرص..روزی سه بار یعنی چه..

 

آه! با میله های مواجی،چشم های تو در محاصره است

مژه هایت به من نشان دادند،آسمان در حصار یعنی چه..

 

شاعری خسته از غزل هایش،سمت باران دوباره راه افتاد

هیچ کس..هیچ کس نمیداند،پرسه در لاله زار یعنی چه..

 

قم همیشه غریب و دلگیر است،باز هم شکر حق که(بانو)هست

تو که طهرانی و نمی فهمی،غربت یک دیار یعنی چه...

 

شاعر: محمد_شریف

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

حس میکنم در عمق دریای خزر هستم

حس میکنم در عمق دریای خزر هستم
از بس که امشب در خیالت غوطه ور هستم

من مثل آن نامه که در یک بطری کوچک
خود را به ساحل می رساند خوش خبر هستم

شادم اگر بر روی لبهای تو لبخند است
غمگینی آن روزی که میدانی پکر هستم

گفتی شنا کردن در این دریا خطرناک است
اما ندانستی که من اهل خطر هستم

فردا، میان آنهمه صیاد مروارید
آنکه می آید دست پر من یک نفر هستم

شاعر: مهسا تیموری

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

نور از چشم من افتاده ست در چشم شبت

نور، از چشم من افتاده ست، در چشم شبت
خیره کرده، کهکشان را، برق هردو کوکبت

با زبان بی زبانی، ساده نیشم می زنی
طالعم افتاده در برج قمر در عقربت

در کنارم می نشینی، قندپهلو می شوم
دوست میدارم، بنوشم چای با قند لبت

کافرم کردی به پرهیز از خطوط قرمزت!
مؤمنم کردی به موی مشکی لامذهبت

« إِنَّ » با هر « عُسْرِ یُسْرًا » حکمت درد من ست
قسمت این بوده، بسوزم مدتی را در تَبت

شاعر: حسن رحمانی نکو

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

خسته ام

خسته ام از بس خودم را در خودم سر رفته ام
سال ها، از زیر بار کارها، در رفته ام
بحث های جدّی منطق، جهان بینم نکرد
هم نشینی با مگس ها نیز، شیرینم نکرد
.

حاصل تنهائی ام، از جمع ها بیرون شده
عنکبوتی مُرده ام، در تار خودِ مدفون شده
دل به چوپان داده و... خون خودم را خورده ام
آبروی گرگ های گلّه ام را بُرده ام
.

سال ها خوابیده ام در پیله ی تنها شدن
غنچه ی پژمرده ای، در انتظار وا شدن
پیله ی پروانگی هایم، خیالی خام بود
عمر زیبا بودن گُل، از سحر تا شام بود
.

وای از بیهودگی، از خستگی از جا زدن
وای از یک عمر را درماندگی، درجا زدن
سال ها نوشیدن بیهوده ی خون ِجگر
وای از روزی که می بینی نمی بینی دگر
.

در پیِ یک لحظه آرامش، وَ خوابی راحتی
خسته ای از خواندن این شعرهای لعنتی
واژه ها یا هرزه، یا بی محتوا، یا پُر غم اند
شاعران، رسواترین دیوانگان عالَم اند
.

پشت هر در، روبرویت، یک جهان دیوارتر
روز بعد از این، از امروز خودت، تکرار تر
می کُشی با یک «مسکن» دردهای حاد را
می کِشی سر با دو لیوان، یک جهان «فریاد» را
.

می نشینی مشکلت را با خدایت حل کنی
سال ها با هر کتاب و مذهبی، کل کل کنی
تا بیفتد عاقبت جایی درونت، انفصال؛
ظاهری که بیست سال و... باطنی که شصت سال
.

تا به جای آری خلوص کار را در «بندگی»
چاره ای داری مگر؟ جز مُردگی در زندگی
رو به کوهستان، اگر چه می توان فریاد زد
حرف هایی هست که... باید فقط در باد زد...

شاعر:  آریا  صلاحی

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

وای اگر یک شب در آغوشم بگیری محشر است

وای اگر یک شب در آغوشم بگیری محشر است
تنگ بین ِ بازوان ِ تو اسیری محشر است

تا تویی ماه ِ تمام ِ هر شب ِ این آسمان
حال و روز ِ کهکشان ِ راه ِ شیری محشر است

شاهبانو! میشود باشم وزیر ِ عاشقت؟
شاهنامه گاه در قطع ِ وزیری محشر است

طرح ِ اسلیمی ِ گُل از خوشخرامی های ِ توست
نقش ِ جای ِ پات بر فرش ِ کویری محشر است

تا بیایی می پرد از سر خماری ِ بهار
دستمالی پشت ِ "شیشه" "گرد"گیری محشر است

کاش میشد پابه پایت از جوانی بگذرم
دست ِ تو باشد عصای ِ دست ِ پیری محشر است

"بی تو مهتابم گذشتم باز از آن کوچه شبی" *
آه.. این شعر ِ "فریدون ِ مشیری" محشر است

گریه ام پرسید از دلتنگی ام تکلیف چیست؟
گفت خوب است انتظار اما بمیری محشر است

آنقدر حالم نپرسیدی که پوسیدم به خاک
تا بیایی و سراغم را بگیری "محشر" است

شاعر: شهراد میدری

***

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

کودکی در گوشه ای کز کرده بود

کودکی در گوشه ای کز کرده بود ..
آتشی روشن ز کاغذ کرده بود ..
...
سوز سرما بود و کودک بی لباس ..
صورتش سرخ و نگاهش آس و پاس ..
...
صد تَرَک در دستهای کوچکش ..
خط پیری بر جبینِ کودکش ..
...
ضَجّه می زد ناله را در خویشتن ..
دردِ یک صد ساله را در خویشتن ..
...
ابر می بارید و سرما بس عجیب ..
باد هم شلاق می زد نانجیب ..
...
رهگذرها جملگی در کارِ خویش ..
یک به یک گمگشته در افکار خویش ..
...
زین میان یک تَن به کودک خیره بود ..
غصه ی کودک به جانش چیره بود ..
...
اشک در چشمان مستش حلقه بست ..
بر سر کودک کشید از مهر دست ..
...
مثل یک مجنون لباسش را درید ..
اشک ریزان بر تن کودک کشید ..
...
کودک بی چاره با یک آه سرد ..
با صدایی زخمی از چنگال درد ..
...
دیده بالا برد و با آن مرد گفت ..
از خدا کُت خواستم او هم شنفت ..
...
با خدا فامیل نزدیکید نیست ؟..
از کنار او مرا دیدید نیست ؟..
...
گفت آری بنده ی اویم رفیق ..
گر چه طاعت را از او کردم دریغ ..
...
خنده بر لبهای کودک نقش بست ..
داد بر آن مرد اشک آلود دست ..
...
گفت می دانستم از انجام کار ..
نسبتی دارید با پروردگار..

***

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××

🌺🌺🌺🌺🌺🌺

راز آشکار

این که میدانی کم آوردم که دیگر راز نیست
در جوار مرگ که دیگر فرصت آغاز نیست

 همه ی درهای عالم را بسی کوبیده ام
چه کنم دیگر دری اینجا برویم باز نیست

حس و حالم مرده همچون منزل غم دیده ای
که درونش خبری از نغمه و آواز نیست

در سرای دیگران آوای خوشحالی گر است...،
در سرای این دل متروکه جز غم ساز نیست

سیم آخر گر زنی و مرز ماتم رد کنی
ذره ای باکَت از این شهره پر از سرباز نیست

چون که غم در واژه های نیک طغیان میکند
اینکه میدانند کم آوردست، دیگر راز نیست...


شاعر: نیڪــــــــــ

با تشکر از دوست عزیز:

мдjiD ××آریایــــــــیها××