" شعر میهن "
دراین خاک زرخیز ایران زمین
نبودند جز مردمی پاک دین
همه دینشان مردی و داد بود
وز آن کشور آزاد و آباد بود
چو مهر و وفا بود خود کیششان
گنه بود آزار کس پیششان
همه بنده ناب یزدان پاک
همه دل پر از مهر این آب و خاک
پدر در پدر آریایی نژاد
ز پشت فریدون نیکو نهاد
بزرگی به مردی و فرهنگ بود
گدایی در این بوم و بر ننگ بود
کجا رفت آن دانش و هوش ما
که شد مهر میهن فراموش ما
که انداخت آتش در این بوستان
کز آن سوخت جان و دل دوستان
🌹🌹
زمان رفت و زان آدم از چند رنگ
به هر جای گردون نهادند چنگ
خرد خفتگان ره به صحرا زدند
به خاک بیابان شناور شدند
چو با سوسمارو ملخ زد نشان
چنین قوم نامیده شد تازیان
و زان سوی قومی دگر بی نظیر
عزیزو شریفو نجیبو دلیر
به گلخانه ی این فلک پا گشود
حقوق بشر را به دنیا سرود
ز پندارو کردارو گفتار نیک
زبان زد به نیکی شد از کار نیک
نشستند درون بهشتی برین
که نامیده شد مرز ایران زمین
زمان از پس روزگاران گذشت
دل تازی از ما پر از کینه گشت
به ناشکری از هدییه کردگار
زد اخر گلوی خرد را به دار
