گفتم ای دل، نروی؟خار شوی، زار شوی
بر سرِ آن دار شوی بی بَر و بی بار شوی
نکند دام نهد؟خام شوی، رام شوی؟
نپَری جلد شوی،بی پر و بی بال شوی؟
نکند جام دهد؟کام دهد، ازلب خود وام دهد؟
در برت ساز زند، رقص کند،کافر و بی عار شوی؟
نکند مست شوی؟فارغ از این هست شوی؟
بعد آن کور شوی،کر شوی، شاعر و بیمار شوی؟
نکُنَد دل نکَنی،دل بکَنَد،بهرِ تو دِل دِل نَکُنَد؟
برود در بر یار دگری،صبح که بیدار شوی؟
شاعر: مولانا
****
با تشکر از دوست عزیز:
سخت دل دادی به ما و ساده دل برداشتی
دل بریدن هات حکمت داشت: دلبر داشتی!
از دل من تا لب تو راه چندانی نبود
من که شعر تازه می گفتم تو از بر داشتی
قلب من چون سکه های از رواج افتاده بود
آنچه در پیراهن من بود باور داشتی
دشتی از آهو در این چشمت به قشلاق آمده
جنگلی از ببر در آن چشم داشتی
پشت پلکم زنده رودی از نفس افتاده بود
روی لب هایت گلاب ناب قمصر داشتی
شر عشقت را من از شور پدر پرورده ام
قصد خون خلق را از شیر مادر داشتی
حیف از آن حرفی که من یک عمر در دل داشتم
آه از آن اندیشه هایی که تو در سر داشتی
خاطراتم را چه خواهی کرد؟ گیرم باد برد
بیت هایی را که از من کنج دفتر داشتی
شاعر: علیرضا بدیع
****
از مجموعه غزل ماه و ماهی
