غم
که می‌آید در و دیوار ، شاعر می‌شود
در تو زندانی‌ترین رفتار شاعر
می‌شود
می‌نشینی
چند تمرین ریاضی حل کنی
خط‌کش و
نقاله و پرگار ، شاعر می‌شود
تا چه حد این حرف‌ها را
می‌توانی حس کنی ؟
حس کنی دارد دلم بسیار شاعر می‌شود
تا
زمانی با توام انگار شاعر نیستم
از تو تا دورم دلم انگار شاعر
می‌شود
باز
می‌پرسی: چه‌طور این‌گونه شاعر شد دلت ؟
تو
دلت را جای من بگذار شاعر می‌شود !
گرچه می‌دانم نمی‌دانی
چه دارم می‌کشم
از تو می‌گوید دلم هر بار شاعر می‌شود
" نجمه زارع "
وز فرازِ برجِ باراندازِ خلوت مرغِ باران می‌کشد فریادِ خشم‌آمیز
و سرودِ سرد و پُرتوفانِ دریایِ حماسه‌خوان
گرفته اوج
می‌زند بالایِ هر بام و سرایی موج
و عبوسِ ظلمتِ خیسِ شبِ مغموم
ثقلِ ناهنجارِ خود را بر سکوتِ بندرِ خاموش می‌ریزدــ
| می‌کشد دیوانه‌واری | ||
| در چنین هنگامه | ||
| رویِ گام‌هایِ کُند و سنگین‌اش |
پیکری افسرده را خاموش.
مرغِ باران می‌کشد فریاد دائم:
| ــ | عابر! ای عابر! | |
|
جامه‌ات خیس آمد از باران. |
||
| نیست‌ات آهنگِ خفتن | ||
| یا نشستن در برِ یاران؟... |
ابر می‌گرید
باد می‌گردد
و به زیرِ لب چنین می‌گوید عابر:
| ــ | آه! | |
| رفته‌اند از من همه بیگانه‌خو با من... | ||
| من به هذیانِ تبِ رویایِ خود دارم | ||
| گفتگو با یارِ دیگرسان | ||
| کاین عطش جز با تلاشِ بوسه‌یِ خونینِ او درمان‌نمی‌گیرد. |
